त्याला त्याचीच लाज वाटू लागली, स्वतःच्या नैतिक जवाबदारीची वेस ओलांडून तो केंव्हाच असंख्य प्रकाशवर्ष दूर निघून गेला होता.
बोथट झालेल्या जाणीवा कधीच स्वतःच्या निष्क्रियतेच्या काळजाचा ठाव घेऊ शकल्या नव्हत्या. मनातली सल कुरूप होऊन साऱ्या मनाला उध्वस्त करू पाहतेय आणि हा पश्चतापचं रुचिक टाकून कुरूप बरं करण्याचा निरर्थक प्रयत्न करु पहातोय.भेगाळलेल्या जन्माचा उत्तरार्ध अजून कोणत्या यातना देणारे काय माहित.
या साऱ्या जन्माच्या तात्विक आणि शब्दरंजित वाक्-दृक् यातनांचा लेखाजोखा नजरेसमोरून जात नव्हता आणि तो सूर्याजन्माच्या आधीपासून सताड उघड्या डोळ्यांनी झोपायच्या प्रयत्नात स्वतःच्या नेणिवांना कुरवाळत या कुशीवरून त्या कुशीवर वळतोय.

©संदेश मुळे