मि गगनाला गवसनी घालायला निघालोय, उत्साह शिगेला पोहोचला आहे.
पण आता तो तात्पुरता वाटायला लागलाय. 
दोन क्षणांचा उत्साह, बाकी क्षण फक्त निरुत्साह गिळून निपचित पडलेल्या अजगरासारखेच…
आता सगळा प्रवास सुर्यमालेतील कोणत्यातरी कृष्णविवरातुन होतोय असे भास होतायत..
अचानक आकाशगंगेतील तारका जेव्हा पायाखालून जायला लागल्या तेव्हा निरुत्साह झुगारून, उत्साह आणि भिती हातात हात घालून जिव्हरी थैमान घालायला लागले,
समोरच्या ढगांवरुन विजांचा थयथयाट चालला आहे ना अगदी तसाच.
एका क्षणात सारं आयुष्य नजरेसमोरुन धावत गेलं…
विद्युत वेगानं भीतीचा लवलेश मस्तकातुन काळजाकडे त्याची लय चुकवायला धावतो न् धावतो तोच…अंगावर आलेल्या शहाऱ्यांमुळे संध्यास्वप्नातुन जाग आली….

© संदेश मुळे